Tegen 11 uur (op 14 juni 2003) verzamelde zich een opgewonden menigte in het kantoor van Foeke, een prachtig oud pand met gelegenheid tot neuspoederen. Koffie, thee en water werden met gulle hand verstrekt, evenals Arie-achtige hoeveelheden koek. Toen iedereen was gearriveerd, heetten Foeke en Gerben, onze gastheren van vandaag, ons allen welkom, en in het speciaal de eregasten: Marie José en Willems zonen Michiel en Constantijn. Ook de Luxemburgse tak van de lijst was vertegenwoordigd.

Na enige opstartproblemen konden wij (met dank aan Fred) kijken naar de film: De erfenis van een zonderling, gemaakt door Freddy Veenstra. Hierin zagen wij Marie Jose schitteren, evenals Willems zoon Paul, en wat heren van het Bob Eversgenootschap, van wie het moment van stilte voor Willem nog wel het meest veelzeggend was.

Roger hield een geestige voordracht over Willems kennelijke haat-liefdeverhouding met Den Haag, gelardeerd met stukjes uit Wie zei dat je in deze tijd niet kon lachen, en Toen ik een nieuw leven ging beginnen.

Daarna hield Gerben, met hulp van beginner-liefhebster Josephine, een fotopresentatie van allerlei Haagse locaties die in de serie voorkomen. Helaas is veel van al dit moois van functie veranderd, verbouwd, vervallen of zelfs gesloopt. Maar ons werd beloofd dat we er toch een aantal zouden bezoeken vandaag.

Grote Herrie in het Goude Hooft

Naast de beroemde telefooncellen in het Goude Hooft waren voor ons tafels opgesteld vanwaar wij een mooi uitzicht hadden op deze oude herberg. De lunch was prima, maar uiteraard hebben we niet alleen geluncht.

Totaal onverwacht werd ons verteld, dat de feestcommissie had besloten tot het uitroepen van een BE-lid van het Jaar. De jury, bestaande uit voorzitster Marie José en de leden Gerben en Foeke, had na ampel overleg besloten om Koen, vanwege zijn vernieuwende bezigheden - het initiëren en publiceren van de strip in het AD - deze titel toe te kennen.

Koen kreeg een rood-gele oorkonde uitgereikt, alsmede een fles echte BE-wijn, met speciaal etiket. Hij mocht daarnaast ook het lunchgeld innen.

Toen iedereen betaald had, gaf Peter, die de hele dag schichtig met een trombonekoffertje in de rondte liep, een liveconcert beneden in het Goude Hooft. Hij kreeg de handen op elkaar, en bovendien een baantje aangeboden voor twee avonden in de week (om er maar eens een Tante Betje uit te gooien).

Schavuiten in Scheveningen

Omdat we niet zeker wisten, of Peter in de trein zou mogen spelen, is hij maar vast begonnen met tram 8 op stelten te zetten. Hij oogstte een hartelijk applaus maar was wel wat teleurgesteld over het gebrek aan meezinglust.

Eenmaal in Scheveningen klommen we naar de boulevard. Achter ons werd de feestvreugde verhoogd door tientallen kleurige vliegers. Bij het Vissersmonument aanschouwden wij het eens zo prachtige Zeerust. De feestcommissie trad in overleg met beheerder Kees over de beste plek voor het monumentenbordje.

Bezigheden met Buikmans

Plotseling werd de boulevard opgeschrikt door een luid tumult. Een gezette heer, die beweerde Buikmans te heten (wat ook wel te zien was aan zijn in lawaaihemd gehulde buik), vertelde luidkeels dat hem een Varkensleren Koffer was ontstolen door een Groene Man. Hij riep onze hulp in om de koffer terug te vinden. Wij splitsten ons op in teams en probeerden de aanwijzingen op te lossen.

Na wijs beraad van de feestcommissie bleek de groep met Marco, Edwin, Theo, Roger, Frank en Renée deze het beste te hebben opgelost. Zij speurden verder naar de koffer en ontdekten dat de Groene Man deze slinks had verstopt in een sinaasappelkar. De kofferoogst was prima dit jaar!

Mooier maken van een Monument

De winnende groep viel de eer te beurt om van Pension Zeerust het eerste officieel erkende Bob Eversmonument te maken. IJdo had gezorgd voor een prachtig rood-geel bordje, dat met vereende krachten werd bevestigd aan de gevel van Zeerust.

De heer Buikmans (en IJdo ook) poseerde, dolgelukkig met zijn heroverde koffer, voor het bordje.

Na dit plechtige moment kregen we de gelegenheid om Zeerust binnen te gaan. In de oude hal werd de eerste ontmoeting tussen Jan, Arie en Buikmans in gepaste stilte herbeleefd. Uiteraard werd er nog een groepsfoto gemaakt op het terras van Zeerust.

Pret in 't Paviljoentje

Wij stegen weer in tram 8

op de Gevers Deynootweg...

...en begaven ons, omgeven door schuiftrombuinmuziek, naar het Rijswijkseplein. In het voormalige Paviljoentje, dat nu een auditorium is, keken we rond naar sporen van JBA. Helaas waren die er niet, het houten bouwsel waar het DSC repeteerde, is afgebroken. Van het restaurant waren ook geen sporen te ontdekken. Maar wij lieten ons niet kennen, en lieten het DSC in volle glorie herleven met het prachtige nummer O When The Saints, in dezelfde bezetting die in Stampij speelde.

Trompetteren in een Trein

Nu volgde opnieuw een bijzonder moment: eindelijk zouden er weer tromboneklanken te horen zijn in een trein. De rit van HS naar CS werd opgeluisterd door de volle klanken van een trombone. Het aanwezige publiek zong enthousiast mee. Een tegenvaller was het ontbreken van een man met harmonica, alsmede een juffrouw met zangaspiraties, maar dat mocht hem de pret niet drukken.

Borrels in het Binnenhof

Al deze activiteiten op een snikhete dag maken erg dorstig. Wij streken daarom

via de Herenstraat waar ooit de Horseshoebar gevestigd was op nr. 4,

neer op het terras van café Het Binnenhof, tot heel de club weer bijeen was, allemaal gekken, allemaal gekken. Uiteraard dronken wij Chocomel, daar zit meer voeding in.

Genieten in Garoeda

Omdat Wijnands niet meer bestaat, maar wij uiteraard wel een rijsttafel begeerden, zoals Arie Roos twee paar felgekleurde Amerikaanse sokken, liepen wij langs de beeldententoonstelling naar Garoeda. Daar werd een rijsttafel geserveerd die JBA zeker aangesproken zou hebben. Coca-Cola en London Tonic vloeiden rijkelijk. Na grote dank te hebben uitgesproken in de richting van Foeke en Gerben, die deze dag uitstekend georganiseerd hadden, keerden wij voldaan huiswaarts. Het was een prachtige, gedenkwaardige dag.

Tekst: Renée
Fotos: Frank

<--terug